ՈՒՍՏԱ ԱՍՏՈ

Հայտնվելով Մանկավարժական Համալսարանի հարակից տարածքում` ես ու Գայուշը որոշեցինք այցելել Ուստին` հավաստիանալու համար` արդյոք հիշում է նա իր դիպլոմային աշխատանքի գոյության մասին:
Ներկայացնում եմ ձեզ արդյունքը` քանդակելու գործընթացն իր իսկ մեկնաբանությամբ (շնորհակալություն ենք հայտնում իմ բազմաչարչար դիկտաֆոնին):

Անակնկալի եկած Ուստեն` մի կերպ համակերպվելով մեր անակնկալ այցին, որոշեց բարևել մեզ:

Ողջունեցինք Ուսիտն և նրա անբաժան մասը կազմող ու հեռախոսը զարդարող քույրիկին:

Այժմ խոսքը տրամադրում ենք Ուստի գիտակցության հոսքին`
 
- Երբ իրա հետ աշխատում եմ, մինչև ոտքերիս ծայրը ուժեղ ջերմություն ա փոխանցում...

-...որ ինքդ ես անում ֆորմաները, ոնց որ ամենակարող լինես...

-Ամենահեշտը քիթը ստացա...

- էնպես ա հանգստացնում, բայց երբ ինչ-որ բան չի ստացվում` նույնքան էլ նյարդայնացնում ա:

- Ընկերուհուս եմ քանդակում, բայց ինչ-որ ուշանում ա...

- Հիմա  եմ հասկանում ու զգում, որ քանդակն ավելի զորեղ է ու դժվար...

- Ես իրան շատ եմ սիրում...

- Դե գնացեք, ինձ մի ներվայնացրեք (էստեղ արդեն  «հորինում են երեխաները» շարքից մի հատված):-DDD

Դե քեզ հզոր մուսաներ, հաջող դիպլոմային աշխատանքի հանձնում և շատ-շատ հոգեցունց քանդակներ: